Zestiende dag naar Merano

We hebben niet erg veel geslapen vannacht er was een groot feest in Porec. We zijn na het eten van gisteravond nog een klein ronde door Porec gegaan en het is een heel erg leuke plaats met hele oude pleintjes. Op een paar pleintjes wordter een soort kunst markt gehouden Ik wordt door een man gevraagd even onder een lamp te staan, 2 minuten, en dan knipt hij binnen no-time mijn silhouet, het is bijzonder knap gedaan en hij heeft er twee gemaakt en Ar krijgt er een met een hartje.
En zeg dan maar eens nee... 7 euro armer maar een silhouetje rijker.
We slapen boven een koffie/ ijs café en het feest in Porec duurt gewoon tot 5 uur smorgens. Een gezellige boel is het beneden maar van slapen komt niet veel.Om 6 uurstapt een van onze buren zo ongeveer met skischoenen uit bed en stapt daarna onder de douche. Het is alsof hij op onze kamer onder de douche staat. Wij gaan een half uur later er ook alvast maar uit. we hebben de spullen gepakt en vanaf 7 uur kunnen we inchecken voor de boot naar Venetie.Dat doen we dus maar eerst en gaan vervolgens ontbijten wat nog geen 20 meter verder op is. De boot komt om half acht aan en we gaan eerst door een douanepost en mogen dan aan boord. We zitten boven, we hadden door het vroegboeken een VIP korting en dat heeft als voordeel dat je als eerste aan boord en ook weer als eerste van boord mag en dat je boven zit en een drankje krijgt.
Nou maakt dat ons allemaal niks uit maar toen de boot eenmaal vertrok en uit de haven was, waren we zo blij dat we midden boven zaten.... De boot is een grote uit de kluiten gewassen katamaran We hotsten en botsten over de zee en de boot ging enorm te keer. Ik besluit de rest van de drie uur durende reis mijn ogen dicht te doen en stil te zitten want anders vrees ik dat ik hartstikke ziek wordt. Ar probeert nog wat te praten maar ik ben voor de komende uren even afwezig. Zo hou ik het gelukkig aardig vol. Ik denk dat we echt enorm mazzelhadden dat we zo ongeveer midden midden op de boot zaten. Dan komen we aan in Venetië. Wat een ellende met de beladen fietsen om naar het station te komen. Het merendeel van Venetië is streng verboden voor fietsen zelfs als je ze gewoon aan de hand houdt. We worden dan ook meteen door een agent weer de andere kant opgetuurd

We moeten een hele lange trap op met de volgeladen fiets en gelukkig tillen twee jongens mijn achterwiel op en ben ik zo boven! We komen in de buurt van het station en omdat we bijna twee uur de tijd hebben besluiten we daar in de buurt wat te lunchen.
Het hele Venetië gedoe staat ons tegen; de massa mensen , de trappen en het idiote commerciële gedoe. Wij zitten op het terras en we zijn bij dat tafeltje verplicht wat te eten. Alleen wat drinken mag niet. En met name dat verplichte maakt dat ik meteen al kriegelig wordt. ........Rustig aan maar, we eten gerust ook wel wat! Eerst graag een kopje koffie, als het mag.. graag, alstublieft !

Er gaat een stel achter ons zitten en de feeks van de bediening vraagt, of liever blaft dat ze als ze daar gaan zitten ook wat moeten eten, Het stel zegt dat ze op nog twee mensen wachten en dat ze daarna zullen bestellen. De feeks kijkt met felle ogen en zegt oké 10 minuten. En anders moeten ze weg.. Wat een arrogant vervelend volk. En de prijzen zijn te idioot voor woorden. De vorige keer in Venetië moest ik even plassen in de buurt van het San Marco Plein, 2 euro!
De trein komt en we moeten in wagon 257 de fietsen zetten en wij zitten op gereserveerde plaatsten in 258 stoel 75 en 76.
En ook al zijn we ruim op tijd en staan we al helemaal in de startblokken, er is altijd ellendige stress als de trein er is. Eerst gooien we gauw de bagage in het portaal van 258. Dan de fietsen... Gauw oppakken en we duwen op de knop van de deur van 257; die deuren weigeren. Dan maar naar 256, in godsnaam: rode sticker op de deur en die deuren gaan ook niet open.
255kunnen de fietsen niet in, gauw kijken bij 254. Ook niet. 253? Ook niet, godver!! Inmiddels half perron over gerend komt de conductrice aan en meldt dat er wat problemen zijn we moeten naar 262, weer hele perron over. Inmiddels staat de bagage al in. 258 en terwijl Ar de fietsen in 262 pleurt, hobbel ik alvast naar 258. Ar komt gauw bezweet en wel aanrennen en de deuren sluiten meteen. Pffffff we zitten. We hebben nu al zin in de overstap bij Bolzano waar me op de volgende trein naar Merano moeten stappen... Maar goed daar hebben we een half uur de tijd voor. als het goed is.
Tijdens de reis wordt er omgeroepen dat in een van de treinstellen de airco is uitgevallen en dat de passagiers uit dat treinstel zich moeten verdelen over 258 en 259. Wat een geharrewar weer. Overal wordt bagage tussen gepropt en geschoven. De trein heeft ruim een kwartier vertraging dus bij de overstap zullen we weer moeten haasten. We weten niet naar welk perron we straks moeten en hoever dat is. Dat kunnen we pas op het station van Bolzano zien.

Bij Bolzano staan we weer paraat, de bagage al in het portaal verzameld en zodra de trein stilstaat gooien we de bagage op het perron en rent Ar naar de fietsen. En meteen daarna vertrekt de trein weer. We staan gelukkig redelijk dicht bij het goed perron, en kunnen na 10 minuten zo de andere trein in.
Dit stukje met de trein is nog een half uur en als we uitstappen willen we de helmen opzetten.....die hebben we niet en ook het dikke fietsjack van Ar hebben we niet meer!! We balen enorm!!

Maar we moeten verder. We zijn er redelijk van overtuigd dat ze met de overstap bij Bolzano in de trein zijn blijven liggen in de overbeladen bagage rekken!!
Zonder helm fietsen gaan we niet doen, en Ar heeft het Jack ook echt nodig. We gaan straks naar Zwitserland in waar het nu 13-14 graden is en op de berg dus nog veel kouder.
Ar zijn helm ( overigens net nieuw) was al kapot en het Jack was best wel al oud maar we zitten hier echt niet op de wachten. Morgen dus eerst op pad naar een fietsenwinkel en gelukkig gaat d ie al om 8.30 op maandag open.
We hebben gister al het Hotel in Merano geboekt en dat ligt vlak bij het station. We komen er aan en wederom blijken de foto's weer mooier dan de werkelijkheid. Het is een redelijk vervallen oud hotel met een Fawlty Towers achtige bediening. We krijgen de sleutel van de kamer en die is prima, oud, alles kraakt maar het heeft toch allemaal wel iets sfeervols. Ik loop nog even naar beneden en vraag of we hier ook kunnen eten vanavond. Dat kan om precies19.00 uur! Bof, want ze hebben vanavond candlelight diner.... Nou dat beloofd wat. Maar aanvang 19,00 uur hè? Ja ik beloof dat we optijd zullen zijn. We gaanom 19.00sharp naar de eetzaal.... Leeg. ... In de kleine oubollige huiskamer ernaast zit een heel gezelschap keurig in een rondje met een glaasje in de hand. Het merendeel is oud en er zijn nog twee jongeren.in totaal 20 tot 25 mensen. Enigszins ongemakkelijk schuiven we aan en krijgen meteen ook een glas en er gaan schalen met hapjes rond. Waar zijn wel in godsnaam weer beland, zeggen we tegen elkaar, en blijven keurig glimlachen en knikken. De hapjes. ( eigenlijk happen) worden door een soort schele Manuel van Fawlty Towers rond gehouden en weigeren dat mag niet!! Dan moedigt hij aan van toe ..pakken!! En hij blijft onbeweeglijk staan!! Als je glas half vol is wordt er al bijgeschonken en ook daarbij kan er niet geweigerd worden. En wat er in het glas zit weten we niet maar het is behoorlijk sterk!! Als ik vraag wat erin zit krijg ik als antwoord griezelig dromen brouwsel....
Dan, eindelijk, mogen we in optocht naar de eetzaal. Op alle tafels staat keurig een kaars en de tafels zijn gedekt met een gifgroen onderbord met een gehaakt kleedje erin. Jammer van het Candlelight, ook de tl verlichting brand volop, dus het effect gaat helemaal verloren.
Ik kan het niet laten maar ik moet gewoon even Jorien Facetimen, ( zonder geluid) ik houd stiekem even de camera rond: dit moet je gewoon even laten zien. Jorien snapt het meteen en komt niet meer bij..
De baas van het hotel brengt ook de gerechten rond even als " Manuel" De baas struikelde tot bijna drie keer aan toe op dezelfde plaats en ik schrik ervan en kijk bezorgd om en vraag aan Manuel of het wel goed gaat met de baas!?? Ja, antwoord Manuel achteloos " dat is zijn grapje!!!!
Bij het eten krijgen we wijn en wijn en wijn en we hebben het gevoel als of we in een rare film terecht zijn gekomen. Het eten is overigens erg goed! We krijgen zelfs een vijf gangen menu en we hebben de soep overgeslagen maar de andere gerechtjes waren gewoon goed!
Het is aandoenlijk zoals ze hun best doen om het iedereen naar de zin te maken! We bedanken ze hartelijk en ze helpen ons nog bij het zoeken van een fietswinkel voor morgen en we krijgen keurig een plattegrond met daarop aangegeven hoe we moeten rijden.

Vijftiende dag. Porec

We hebben vanmorgen in "de kliniek" ontbeten en dat was nog niet eens onaardig., wel meteen smorgens al een drukte en een gekakel !! Daarna hebben we eerst onze natte spullen verzameld om deze, hopelijk, te wassen en drogen bij een van de campings hier in de buurt. De camping naast ons hotel heeft inderdaad en grote wasserette. We kunnen de was daar afgeven en twee uur later schoon en droog en zelfs opgevouwen weer ophalen. En dat voor 6,50 euro. Terwijl de was werd gedaan is Ar even naar de kapper geweest, op een ander camping terrein en daar zijn onze fietsen door een aardige tuinman schoongespoeld van alle rood bruine klei en modder!
Het is vanmorgen nog bewolkt en vanmiddag is er zonnig weer voorspeld. Om 11 uur halen we de was op en gaan we onze spullen uit de hotelkamer ophalen om vervolgens naar de haven in Porec te rijden, ongeveer 5km, waar ons laatste hotel in Istirie is. Dit hotel is recht tegenover de haven waarvandaan we morgen vroeg met de boot naar Venetie vertrekken.
We komen aan bij het hotel wat een dependance blijkt het luxere hotel ernaast. Het hoofd hotel is prachtig luxe en daar zullen we morgen ochtend ook ontbijten. Wat ook fijn is dat we van alle luxe van het Hoofdhotel gebruik mogen maken. We krijgen tickets om evt met de boot over te steken naar de zogenaamde Rivièra waar ook een gedeelte van het hotel zich bevindt met een groot luxe zwembad en we krijgen daarbij zelf pasjes om daar badlakens te halen! Wat een enorme luxe allemaal. En dit hotel is nog veel goedkoper dan de kliniek. Zo weet je het maar nooit als je iets vanaf een plaatje boekt.
Het hotel van vandaag had ik al in Nederland geboekt en toen ik drie dagen geleden probeerde er nog een overnachting bij te boeken lukte dat niet meer. Alle hotels zitten bomvol en je ziet veel mensen naar een kamer zoeken! Het blijkt dat er vanavond e groot feest is in Porec Wat en geluk dat wij dit al veel eerder geregeld hadden. We doen het raam open op de hotelkamer en zetten onze nog erg natte fietsschoenen in de zon te drogen. We kijken over de haven en de zee uit naar de riviera van Porec en het ziet er schilderachtig uit. We besluiten inderdaad met de taxiboot naar de Rivièra te gaan en daar liggen we de rest van de dag , heerlijk in de zon op een bedje aan het zwembad met uitzicht over de zee naar Porec wat inderdaad qua stijl erg aan Venetie doet denken.
We genieten volop van dit mooie dagje. Wat hebben we enorm geluk met het mooie weer! Het is bijna niet voor te stellen dat we hier gistermiddag een wolkbreuk hebben meegemaakt! Aan de straten is dat nog wel te zien. Gisteravond zagen we Porec op het journaal met de wateroverlast.
Ons hotel ligt aan een heel gezellige boulevard en daar gaan we vanavond eten.
Het is goed om even niet te hoeven fietsen en ook morgen hebben onze benen nog een dagje rust. Morgen eerst ong drie uur met de boot en dan nog twee uur met de trein. Inmiddels hebben we er 1150 km opzitten.

Veertiende dag. Porec

Het hotel vergoedde veel gister. De kamer was prima en het eten was heerlijk.
We vertrokken vol goede moed vandaag. We hebben gisteravond alle kaarten enz nageplozen en gekeken waar we het beste aan het in de gids genoemde fietspad kunnen beginnen.
We belanden eigenlijk eerder dan verwacht op het Parenzaner pad, ook weer een oude spoorlijn. We volgen dit pad een stuk en de bewegwijzering is bizar. We vinden een bord dat we rechtdoor moeten. De weg spitst zich echter in twee richtingen en welke we ook proberen er volgt geen route bord meer.
We gaan dus weer verder met de kaart en de Mio en de telefoon. We zitten nu nog in het Italiaanse gedeelte dus hier werkt de Mio nog een beetje.
We volgen een stuk van een auto weg en wonder boven wonder zien we opeens weer het Parenzaner pad. Het is een mooi pad met asfalt maar ook heel veel los grind. Het pad gaat langs wijngaarden en aan de andere kant van het pad veel bamboe. Het slingerd prachtig door het landschap. Alles is redelijk dicht bij de kust nog.
We hebben mooie uitzichten over de zee en we klimmen af en toe hele stukken en dan heb je een mooi uitzichten ver de dorpjes.
Het weer is warm en af en toe een zonnetje. Later op de dag wordt er wel regen voorspeld. Af en toe zijn we het fietspad zomaar weer kwijt en dan duikt het onverwachts toch weer op. We volgen het als we het tegenkomen en dan heb je meteen een mooie route. Als we het kwijt zijn fietsen we stukken over de autoweg en dat is ook best te doen. Ze houden ook hier gelukkig wel rekening met fietsers.
We komen een stel Belgen tegen en die moeten ook naar Porec. Ar denkt dat we nog 30 km moeten maar de Belgen weten dat dit pad nog zeker 60 km naar Porec is. Ik heb dat ook gezien want het pad loopt straks een heel stuk het binnenland in en gaat later weer naar de kust. Het weer begint echt te veranderen en al gauw nadat we de Belgen hebben gesproken komen de eerste druppels. We weten dat er veel regen wordt voorspeld dus we doen meteen de overschoenen aan en de regenjacks.
Het begint al gauw harder te regenen. Gelukkig komen we bij een kruispunt en ik kijk even op mijn telefoon of we niet beter een andere weg kunnen nemen. En dat blijkt inderdaad. We hoeven dan niet de omweg van het fietspad te nemen en dat gaat kilometers schelen. We fietsen een stukje en dan zien we al Porec 29 km! Goede keus dus!
Het plenst inmiddels behoorlijk. Langzaam heeft onze regenkleding geen zin meer. Je voelt dan langs je benen toch het water langzaam in je schoenen lopen en binnen no-time is alles doorweekt We fietsen af en toe door een laag water van minstens 5 cm. De weg is gelukkig merendeel dalend! Wat een geluk dat we deze route gevonden hebben. We moeten even denken aan die arme Belgen.. Inmiddels plenst het niet meer maar hebben we onweer en een complete wolkbreuk. Er spoelt gewoon grind van de paden naast de weg op het asfalt. Je moet echt goed opletten. Ar besluit nu de hongerdood te laten komen... We stoppen niet bij een restaurant of café nee Ar kiest voor een bushokje... Ik pluk een broodje uit de tas en we stoppen gauw wat broodjes naar binnen. Weg spoefen met water en gauw verder voor we koud worden. Wat nu eigenlijk nog wel meevalt. De temperatuur is best nog wel goed en door het fietsen blijf je ook warm. Maar als je een poosje stilstaat wordt ge koud. Eindelijk komen we aan in Porec. We fietsen door hele kuilen met water en sommige stukken zijn roodbruin van de modder. De winkeliers doen moeite om het water buiten de deur te houden. Onze fietsen en tassen en wijzelf zien er niet meer uit! Ik fiets achter Ar aan en die laat ook een vieze modderstraal vanaf zijn wiel achter. Maar het maakt allemaal toch niet meer uit. Er is geen redden meer aan.
Ons Hotel is lastig te vinden en er is weer een wolkbreuk. We duiken een cafeetje in. Een dronken enthousiaste man spreekt Ar aan. Hij vraagt waar Ar vandaan komt en verteld in gebrekkig Engels Duits dat hij ook graag fietst en ratst het bonnetje van onze koffie weg: die betaald hij. Hij blijft tegen Ar praten en af en toe krijgt Ar een boks. Ar geeft schouderklopjes terug en glimlacht iedere keer wat terug. Wat is die man druk! En wat regent het nog hard buiten... Eindelijk wordt het buiten iets rustiger en wij besluiten meteen weer te gaan. Ons hotel blijkt even naast Porec te liggen en we moeten dus nog 4 kilometer. En we zitten nog maar net op de fiets en weer plenst het. We zijn blij te weten dat we morgen niet fietsen en een dag hebben om ergens een wasserij te zoeken en Ar wil naar de kapper. Morgen hebben we een hotel in de haven van Porec en dat hotel ligt precies tegenover de plaats waar smorgens om 8 uur de boor naar Venetie vertrekt.
We komen aan bij ons hotel. Het blijkt een inmens massaal groot ongezellig ding te zijn en heeft niets maar dan ook helemaal niets weg van de beschrijving van Booking.com
Het is nog triester dan triest evenals het volk wat hier rondloopt. Ar denkt dat we in een soort kliniek terecht zijn gekomen. We hebben nog nooit zoveel vreemde mensen bij elkaar gezien.
We checken in en krijgen de sleutel van onze kamer. Door de regen zijn alle mensen binnen aan het dolen. Er is een grote centrale hal met gokautomaten, koffiebar, winkeltjes en een paar rijen stoelen voor een grote TV. En een kabaal, je wilt het niet weten. Ar heeft rond gekeken en denkt dat zeker 1 op de 3 niet goed is.
We lopen naar onze kamer en lopen door gangen waar overal lekkage is en stukken uit het plafond vallen. De kamer is zoals je in dit hotel mag verwachten: super klein met twee eenpersoonsbedden en een badkamer waar je amper tussen de douchedeuren door past zo klein. Het is wel hilarisch allemaal. Gelukkig zitten wij hier maar 1 nacht. Je zult hier een week moeten bivakkeren ...
We hebben half pension. Om half zeven sharp gaat er een hele kudde mensen naar het restaurant. Dit bestaat uit drie zalen allen ter grootte van een sporthal .Wij besluiten ook maar te gaan want anders vrees ik dat je geen tafel meer hebt. Ar gaat aan een tafel zitten en binnen een paar tellen is het hele hok vol.
Ik ga, of althans, ik doe een poging om langs het buffet te gaan; 50 mensen voor me.
Ik ga eerst wel even langs de slalade bar en kijk of de soep wellicht iets is. Nou het is grijs en riekt niet lekker, we slaan deze over. Ik pak wat broodjes die er waarschijnlijk al voor het ontbijt waren neergelegd, hard ,droog en kromgetrokken . Maar goed we hebben gefietst en dan is alles lekker. Maar dat blijkt toch niet echt het geval vandaag.
Ik ga vervolgens in de rij staan voor het buffet. Gelijk een gaarkeuken. Je krijgt een homp aardappelpuree en een brok graten met een beetje vis daaromheen en er liggen grijze gehaktballen. Ik verzamel het een en ander en kan bijna mijn lachen niet houden als ik weer bij Ar komt die in een enorme herrie verdwaasd om zich heen kijkt en vervolgens vraagt of ik dit van te voren wist? Ja, antwoord ik, dit leek mij perfect aan het einde van deze regendag!!
Je kunt je misschien enigszins voorstellen tussen wat voor mensen wij zitten.. En wie we ook zien, iedereen lijkt wel zwaar depressief. Wat een treurige bedoening hier! We schieten af en toe vreselijk in de lach! Ik doe schietgebedjes dat het morgen in ieder geval iets beter weer is! Ik wil naar buiten!!!!
We hopen dat het morgen in iedergeval een beetje droog is en dat we in de loop van de dag met schone spullen naar het volgende hotel kunnen doorschuiven.
De omgeving is trouwens erg mooi, we kijken uit over een baai met een mooi strand en groene eilandjes in de zee.

Dertiende dag Triest / Muggia

Onze dertiende dag voert ons eerst naar Triest
Het beloofd niet veel goeds... De dertiende en naar Triest.
En helaas bleek dit waarheid te worden.
We hadden al gelezen dat het bijzonder lastig is om uit de Stad Triest te komen. We moesten door een poortje en naar een klein pleintje zoeken en daar zouden we goed moeten zoeken naar het fietspad Val Rosandra wat over een oude spoorbaan loopt. We hebben ons werkelijk mottig gezocht en het was ongelooflijk goed verborgen. Zelfs terwijl we op het minuscule pleintje stonden hebben we nog moeten zoeken en opeens zagen we een klein stenen paadje naar beneden lopen achter een muurtje en jawel daar was het beroemde fietspad. We beginnen om ongeveer10.00 uuraan dit fietspad Het is een pad wat de eerste kilometers verhard is en daarna wordt het een grindpad. Regelmatig fietsen we ook door tunnels. Dit fietspad is eigenlijk de enige uitweg die je goed per fiets kunt doen om de stad uit te komen en richting Porec te gaan.
We fietsen het pad kilometerslang en het begin is erg mooi aangelegd en geeft prachtige uitzichten over de stad Triest. Het is dus best wel een klimmend pad. Maar dan volgen de kilometers door het rulle grind en dat klimmend met fietsen vol bagage is zwaar. We houden het best lang vol en de Mio geeft af en toe aan dat we ook de kleine afslagen naar rechts kunnen nemen. De gids gaf aan dat we dit pad tot kozina moeten volgen. Naar Kozina is best een omweg zo te zien op de kaart.
We zijn na kilometers rul grind het pad goed zat en besluiten te kijken of we inderdaad een afslag naar rechts kunnen nemen. We checken dit ook nog even met de telefoon en de kaart. We besluiten de gok te wagen. We rijden eerst een stuk asfalt naar beneden en dan volgt al gauw een grind pad wat later weer overgaat in een grof keien pad. We dalen erg steil naar beneden dus de optie om terug te gaan met de zware fietsen is er niet. Uiteindelijk, na een paar kilometer, gaat dit pad over in een recht pad, een beetje klimmend. We zijn inmiddels op een wandelroute beland en komen in een onherbergzaam gebied. We komen een Duits echtpaar tegen die ons verteld dat er om de hoek een klein cafeetje is. Daar gaan we even wat drinken en vragen hoe we in godsnaam verder moeten. We hebben het gevoel dat we in de val zijn gelopen en niet meer terug kunnen. De eigenaren kijken ons verschrikt aan en schudden hun hoofd...met de bicyclette ????? Hier??? No no no is not good !!!
Nee dat bedachten wij ook al. Eerst wat drinken en ze hebben apfelstrudel, nou dat nemen we graag! We hebben, vrezen we al, ellende voor de boeg.
De eigenaren overleggen samen wat wij het beste kunnen doen en komen tot de conclusie dat de weg die wij gereden hebben niet te doen is om die terug te klauteren. We kunnen beter om het café heen een wandelpad omhoog klimmen, met de fiets en dan komen we weer op het oorspronkelijke fietspad. Maar ze kijken er erg zorgelijk bij... Een paar honderd meter denken ze.
We werken bezorgd de strudel naar binnen en beginnen aan de klus. Het eerste stuk is al meteen meer dan verschrikkelijk voetje voor voetje met de ellendig zware fietsen gaan we over een pad wat zonder fietsen al erg klimmen en klauteren is. We besluiten om het fiets voor fiets te doen. Ik duw wat ik kan en Ar sjort een fiets kei voor kei omhoog. 20 meter en dan zetten we die tegen een boom of stuik.
Dan ploeteren we weer naar beneden om de volgende op te halen. Nadat we dit twee keer gedaan hebben zie ik het niet meer zitten. Ik kan gewoon niet meer. Ik begin in het Duits en in het Engels om hulp te roepen. We zitten echt in de penarie!! We doen nog een poging om weer een fiets een stuk naar boven de sjorren maar ik ben kapot. Ar ook. Dit gaan we niet redden. Ik blijf naar beneden naar het café roepen, op het terras zaten nog twee jongens. Maar er komt geen reactie. We bedenken dat we dan evt de tassen eraf moeten halen, maar hoever het nog is en of het dan te doen is weten we niet.
Dan zien we iets oranje bewegen....Een van de jongens had een oranje shirt aan. We blijven een hele poos kijken en dan tot onze grote opluchting zien we dat ze naar boven lopen!! We roepen ze en leggen uit dat we absoluut hulp nodig hebben. En gelukkig helpen ze ons. Ze zijn ook bekend hier in de buurt en twijfelen eerst nog of dit wel te doen is en of we toch niet beter naar beneden kunnen zakken. Maar met beladen fietsen is dat echt geen optie. Dus de jongens nemen mijn fiets en Ar en ik doen samen Ar zijn fiets. De jongens werken zich in no-time net als wij ook dik in het zweet.. Om de tien meter moeten we uitpuffen. Wat een toestand. De café eigenaren hebben zich dit nooit gerealiseerd. We hebben onze helden hartelijk bedankt en ze wat gegeven zodat ze vanavond een biertje op dit avontuur kunnen drinken Op het fietspad aangekomen kijken we op de kaart en de telefoon enz en stappen op de fiets we fietsen een uurtje en komen dan een bord tegen dat we op 6 kilometer van Triest af zitten...het. Is inmiddels 15.30 ; het schiet niet echt op vandaag. We zijn kompleet de weg kwijt. Met kaart Mio en telefoon is er niet uit te komen. We fietsen heuvels op en af en vragen hier en daar en uiteindelijk na een uur een bordje, Triest 2 km...We vinden het niet meer leuk vandaag, en we vinden elkaar ook helemaaaal niet meer leuk!!
Dan krijg ik de slappe lach midden op een klimmetje... Ik moet denken aan de tekst die Ar tegen de jongens zei tijdens ons geploeter naar boven: "Thanks boys we never made it without our help...... ", ik corrigeer Ar en zeg nee without YOUR help. Maar 50 meter verderop herhaald Ar dapper weer zijn zinnetje : Bedankt jongens, we zouden dit nooit zonder onze hulp gered hebben!!! De pest is als ik de slappe lach krijg dan is alle kracht uit mijn benen verdwenen.
We krijgen gelukkig na wat hulp wat meer zicht op waar we ons bevinden. De Mio werkt niet meer in dit gebied en inmiddels is mijn telefoon leef en ook de reserve accu om te telefoon bij te laden is leeg.
We zijn vlak bij, hoe verzin je het, Muggia. Daar vinden we een hotel. Ik hoop dat er niet te veel muggen zijn in Muggia want ik ben inmiddels wel al weer 25 keer gestoken ondanks het antimuggen spul wat ik vanmorgen nog ergens heb gekocht.
De mevrouw van het hotel zal voor ons de route naar Porec duidelijk op papier zetten!
Het is bijna niet te geloven dat ons dit weer is overkomen. We waren juist zo trots op onze strakke navigatie tot vandaag aan toe. We hebben bijna nog niets omgereden of verkeerd gereden.

Twaalfde dag Duino

Gelukkig hebben we vanmorgen het ontbijt kunnen aanvullen met onze eigen spullen want het stelde niks voor. We rijden eerst 5 kilometer naar Cividale mode route weer op te pikken We beginnen vanaf Cividale met een erg mooi stuk over de heuvels waarvan in de gids al werd gezegd dat het pittig klimmen en dalen is maar dat het uitzicht erg mooi zou zijn, en inderdaad de klimmen waren erg pittig en erg lang maar wat een wonderschoon uitzicht over de wijngaarden en de dorpjes. we klommen naar een best behoorlijke hoogte dus het uitzicht was echt prachtig mooi. Het is oogsttijd dus er worden overal karren vol met druiven geplukt. Wat een werk is dat!! We rijden van de ene naar de andere wijnboer en drinken ergen een kop koffie waar ze allerlei wijn producten verkopen. Het is jammer dat je geen geuren mee kunt sturen met dit verhaaltje maar het ruikt hier heerlijk naar wijn!! we zijn blij dat we deze route hebben gekozen ondanks de zwaarte! Het is vandaag ook weer erg warm! het laatste stuk van de kilometerslange klim is ook nog eens onverhard. Echt extra zwaar, hele grove weg met af en toe diepe geulen. Er komt een auto ons tegemet rijden. Ar kan er langs en ik lig een stukje achter Ar en ik gebaar of de automobilist een beetje rechts kan aanhouden want de weg die voor mij ligt is bijna onbegaanbaar. Maar nee hoor, hij lacht en stuurt nog een beetje naar mij toe, dus ik moet afstappen en kan vervolgens de rest van de klim lopend omhoog ploeteren. En dat in de hitte al na zo een lange klim, maar goed je hebt geen keus. Deze route was prachtig mooi maar echt zwaar en we zeggen tegen elkaar dat we een aardige berg over zijn gefietst. Dan komt eindelijk de afdaling! Heerlijk, de wind en even de benen laten rusten, genieten. We komen beneden en zien tot onze stomme verbazing Cividale 1km naar rechts. We besluiten meteen dat we dat niet gezien hebben!! dat is alleen maar zonde van de mooie route, die we zeker niet hadden willen missen. We gaan meteen verder volgens de route die de navigatie aangeeft. We zijn inmiddels al een paar uur onderweg en komen dan op het volgende stuk wat weer veel klim heeft. We slingeren tussen Italië en Slovenië in. We rijden dan weer in Italie en voor je het weet weer in Slovenië. De Mio heeft het hier lastig. We hebben regelmatig ook de telefoon nodig. We staan ergen boven aan een klim en we hebben continu de gids nodig met de beschrijving. We moeten bijna om de tweehonderd meter afstappen. Het is bijna geen doen. Dan komt er een man op de fiets langs en die fiets eerst een stukje met Ar mee en helpt ons dan met de route. Het is een enthousiaste man die alle fietspaden in de omgeving kent. Hij snapt de keuze vande gids die wij hebben niet. Onnodig veel klimmen en je ziet al het moois wel van boven maar je kunt er beter doorheen rijden en de lagere route kiezen. Hij blijft wel een half uur alles uitleggen en vertellen en we hebben bijna moeite om van hem af te komen We volgen zijn optie: beter uit te puzzelen en en we ontwijken wat onnodige klimmen. We zijn inmiddels weer vlak bij de zee!!! En daar besluiten we ergens te overnachten We stoppen 20 km voor Triest , we hebben het allebei wel gezien voor vandaag. We komen in een klein plaatsje Duino, er zijn bijzonder weinig hotels en we treffen na wat zoeken een hele leuke Bed en Beakfast met weer een zwembadje. Het iis een erge mooie B&B en dat is genieten! We zijn hier al vroeg dus we liggen lekker bij het zwembad, we zwemmen wat en liggen heerlijk!! Ik wordt al twee dagen opgevreten door de muggen, dat is wel echt balen. Het worden geen gewone muggenbultjes maar zo ongeveer kleine schoteltjes en Ar heeft weer nergens last van. De enkele mug nie Ar weet te vinden laat een speldenprikje na. we gaan zo s avonds het dorpje in om wat te eten. Er is hier alleen een soort snackbar op een pleintje of een afhaal pizza gedoe. We zitten best wel gezellig maar het eten is niet echt lekker. Ik krijg een. plastic bestekset en Ar krijgt bij zijn pizza alleen een houten saté prikker. We ztten vlak aan zee en willen daar nog even kijken en iets drinken, maar we kunnen niet echt bij de zee komen. We gaan uiteindelijk terug naar de B&B en drinken daar nog een wijntje en krijgen daar nog wat kaas en brood bij. De muggen slaan weer genadeloos toké en inmiddels heb ik er weer vijf bij op mijn voeten. Ik wikkel me als een mummy met mijn benen in een trui van Ar en ik heb een jasje aan met de kraag omhoog. Het is wel een mooie avond om buiten te zitten.

Elfde dag. Cividale

Tiende dag Naar Moggio, Venzone

Dat we gisteravond bij het hotel " moesten" blijven eten was geen straf! Het was echt geen optie om, gezien de ligging van dit hotel, ergen anders te gaan eten.
Wat hebben we bijzonder lekker gegeten buiten op een balkon met uitzicht op het meer en de zon die langzaam achter de hoge bergen verdween.
En het ontbijt vanmorgen was meer dan super. We werden door Ton in de watten gelegd. Vers gekookt eitje, of gebakken, warm croissantjes? Vers fruit, zalm muesli diverse yoghurt, alles was aanwezig.
Tijdens het ontbijt weer de boterhammetjes voor smiddags geregeld.
We hebben wel bedacht dat we de komende dagen echt maar even Mc Donalds moeten bezoeken. Want deze luxe hakt er wel in.
We zijn eerst richting Finkenstein gefietst om het meer heen. en vandaar hebben we via de Mio de route weer opgezocht. We hebben een fiks mountainbike pad moeten nemen wat niet makkelijk was met bepakte fietsen en de banden die we nu op de fiets hebben.
Deze banden zijn glad, wat voor het merendeel van de route juist een groot voordeel is, maar zeker niet op de grovere paden.
Je hebt wel eens, als je langs een rand fietst dat je eigenlijk even naar links moet sturen, maar dat dat door je evenwicht niet lukt en dat je dan net even van de weg glipt.
Op dit mountainbike pad gebeurd mij dat wel tien keer. Het pad is lang, de keien zijn echt best groot en er zijn veel waterstroompjes waar we doorheen moeten en er zijn grote gladde modderige stukken en er liggen hier en daar takken over de weg. Het is dus echt heel goed uitkijken. Soms moet je een spoor links en dan weer rechts kiezen of dan weer in het midden, en dat echt flink opletten en concentreren, met klimmen maar ook zeker met dalen !!! Toch zijn dit soort paden wel mooi om te doen. Je moet ze echter niet te vaak hebben en ze moeten niet te lang zijn, maar zo af en toe... We fietsen na 20 kilometer al weer Italië in. Wat gaat het toch snel!
De eerste. 40 kilometer van vandaag is vals plat, er zijn een paar kleine klimmetjes maar verder is het prima te doen. We weten al dat we later op de dag zo ongeveer aan een dalende route beginnen van meer dan 50 kilometer. Tijdens de koffie, om ongeveer 12 uur hebben we zo een 35 kilometer gedaan. Smiddags om 16.00. Hebben we er 95 opzitten.
En de daling zet ook morgen nog door.
Bij Tarvisio begint deze, zoals in de gids werd omschreven, de fietssnelweg; De Cyclo Alpe Adria heet de route die hier loopt. Het is een nieuw aangelegd fietspad wat over een oude spoorrailweg loopt. Het is daardoor een erg breed pad met witte strepen in het midden en is alleen voor fietsers. Het is zeker de richting die wij op fietsen inderdaad een snelweg. Het is echt heel erg fout maar... Aan het begin van deze route staat een enorm grote houten poort met daar boven een electronische teller. De teller staat op 19.976. We kunnen het niet laten... Ar wappert een keer 20 met zijn handen voor het oog en fietst er dan als 20.000 site fietser door. Ik ben 20.001. Gierend van het lachen fietsen we verder. We bedenken hele festiviteiten in ons hoofd: straks worden we vast onthaald door de Burgervader in de volgende plaats! We zullen wel geïnterviewd worden, tv erbij. Wie weet krijgen we een reis aangeboden of zo iets....en dat later dan op een camera uitkomt dat Ar heeft staan te wapperen en dat we alles dan weer moeten inleveren.... Wat een foute aktie van ons!!!

We fietsen hele stukken moeiteloos 35 km per uur. Langs de route zie je veel oude vervallen stations. Een van de stations is omgebouwd tot café, daar drinken we koffie. Bij Pontebba is er een klim die kort, maar onmogelijk blijkt volgens de gids want de aanloop naar de klim staat er haaks op. Ar redt het!! Hij moest wel vol in de aanval!! Stijging van ruim 20 %

We moeten door wel meer dan tien tunnels. In de lange tunnels is het wel 15 graden kouder dan buiten de tunnels. De tweede tunnel is bijna een kilometer lang en is werkelijk stik donker. Heel eng om doorheen te fietsen je ziet werkelijk bijna niets alleen heel in de verte de uitgang. Echt bizar eng!
We zien om ons heen al de kenmerkende kleurige bergtoppen van Italië en ver beneden naast ons stroomt er een glasheldere waterstoom over een vrij lege rivierbedding.
Waar we ook kijken overal hebben we een soort ansichtkaart achtige uitzichten.
We fietsen over veel hoge smalle bruggen. Soms hoor je houten balken onder je wielen gevaarlijk wiebelen en je hoort de stalen rasterhekken rammelen; beide klinken mij niet als muziek in de oren. Zeker niet als ik door de rasters naar beneden kijk. We hebben inmiddels een bike hotel geboekt. Deze ligt langs de weg aan de route. Geen omweg vandaag! We komen daar aan en terwijl we, naar de garage waar we de fietsen neerzetten, rijden ruik ik schoon wasgoed. Dat biedt misschien perspectief. Bij de receptie vraag ik of ik gebruik zou mogen maken van een wasmachine. Geen probleem. De wasdames die eigenlijk net naar huis wilden gaan wachtten op onze kleding. Dat vinden we eigenlijk wat te erg maar ze weten van geen wijken !! Wat heerlijk!! Ar vraagt of hij de fietsen kan afspoelen en daar is in de garage alle gelegenheid voor. Daar is ook apparatuur met evt hoge druk en daar zijn zelfs wat reserve bandjes, gereedschap en een luchtpomp. Alles voor fietsers is aanwezig !! We worden zelfs geholpen met de tassen sjouwen. Top geregeld allemaal en bijzonder vriendelijk. Het hotel ziet er van de buitenkant niet uit maar het eten schijnt bijzonder te zijn. We zijn benieuwd maar dit hotel kan voor ons al niet meer stuk!!

Negende dag Villach en Egg an Faakersee

We zijn vanmorgen vroeg vertrokken en omdat de route helemaal vlak is vandaag hebben we gisteravond alvast een hotel geboekt bij Villach in de buurt. Het is wel 5 km van de route maar ligt aan een prachtig meer en het heeft zelf een klein zwembad. Het was een deal van de dag aanbieding dus het is een goedkope overnachting.
We zien er naar uit om daar lekker even te zwemmen.
De route blijkt inderdaad vlak. De kilometers schieten makkelijk onder ons door! Het is zondag en omdat we vroeg zijn vertrokken is het helemaal nog stil om ons heen.
Dit is echt genieten ! We komen later op de dag een stel Nederlanders tegen die ook aardig wat bagage mee hebben. We fietsen een stuk met elkaar mee tot we bij een wegopbreking komen.
De route is vals plat in ons voordeel! We willen onderweg even koffie drinken maar het is zondag en er is nog erg veel gesloten. We fietsen over een mooi pad langs de Drau en tussen de bomen. Het is echt een prima pad maar nadat we dit al 25 kilometer volgen begint het aardig te vervelen. Het blijft tussen de bomen langs de Drau gaan....het duurt en duurt.
We volgen een bordje gemutliche Stube, Unsa Jauna 100 mtr naar rechts! Even van het saaie pad af.
Dat blijkt een goede zet het is een bijzondere plek waar heel veel fietsers zitten. Ortlieb fietstassen zijn goed vertegenwoordigd!!
Alles wat je hier besteld is zelf gemaakt. Zelf de appelsap die in grote bierpullen van ruim een halve liter wordt geserveerd. Ook de bieren, de likeurtjes de kazen enz enz alles wordt daar zelf gemaakt.
We eten daar een broodje. Er is vandaag een of ander boeren feest want we zien dit weekend op veel plaatsen mensen in klederdracht feest vieren en muziek maken.
We komen eindelijk bij Villach, het einde van het saaie pad. Maar we hebben de tachtig kilometer supermakkelijk en snel afgelegd .
Dan moeten we even 5 kilometer van de route af naar ons speciale hotelletje!
Wat we niet hadden voorzien is dat dit meteen een pittige klim is van vier kilometer. Dan een kilometer dalen en zo komen we toch weer aardig in het zweet bij het hotel.
Dan de volgende tegenvaller; het hotel is met vijf steile lange trappen te bereiken. En dat aan het einde van de dag met 5 tassen bagage is echt geen lolletje.
Maar goed het is niet anders. ik sjouw twee tassen en de stuurtas voetje voor voetje die hele klucht op en Ar zet eerst de fietsen op een plek( ook weer 50 mtr klimmen) en volgt dan met de rest. Ook hij is er even helemaal klaar mee.
Ik check in bij een enorme aardige homo en zie dat het hotel barst van beelden van zebra's en Leeuwen enz allemaal een beetje in de Afrika stijl en zo hebben we ook tijgervelletjes over de stoelen en zebra kleedjes op de vloer. Het is eigenlijk hilarisch maar dat realiseren we ons later pas. We zijn eerst nog te moe en ik denk alleen maar wat een bizar zootje hier. Bij het inchecken zie ik in de gang een hond liggen, een whippet, het beest ziet mij staat op en moet meteen enorm vies braken. Er ligt een hele plakkaat op de stenen vloer..mmmmm. Ik zeg tegen de man achter de receptie , eh hallo , die hund had eine unfall gehabt, er ist krank ... Op mijn beste Duits. Tooooon roept de homo, en daar komt in een strak kort broekje homo 2 aangelopen. Die gaat opruimen.
We gaan vervolgens naar de kamer, en die is mooi met prachtige badkamer , balkon met uitzicht op het meer Wel weer een gekkigheid op de kamer, vanuit de slaapkamer kijk je door een groot gewoon raam van 1 vierkante meter naar de douche....
Ik overleg met Ar waar we zullen gaan eten, dat kan in dit hotel maar moet je even aangeven , nou, gezien de ligging , gokken we erop. Ik loop naar beneden en meldt dat. Spontaan begint de hond weer te braken. Ik ga denken dat het door mij komt, tijd voor het zwembad en een douche denk ik . En homo 2 komt aangesneld, ik waarschuw nog maar kan een kleine uitglijder door het kadootje van de hond niet voorkomen. Het hotel heeft ook een zwembad, een aardig bad met daarlangs ligbedden.
Ook bij het zwembad zijn allemaal beelden van zebra's en eenden enz. Ar oppert nog om die hele boel ook te laten zwemmen maar we houden ons in. Na lekker te hebben gezwommen en gedoucht zijn we op het balkon in de zon gaan zitten. Tussen ons wasje wat weer te drogen hangt.
Morgen gaan we helaas Oostenrijk al weer uit en gaan we door een stukje Italië naar Slovenië .