Vanmorgen vertrokken we vanuit Saalfelden met meteen al weer erg mooi en warm weer. De route is over hel algemeen weer vrij vlak. Er komen twee klimstukken aan.
De eerste is kort en pittig de tweede, als we die vandaag halen, is erg lang en heeft stukken van 12-15 %
We fietsen langs oude vakantie plaatsen: Zell am See , langs het ijskoude maar prachtige meer, en zien de dik besneeuwde top van de Kitsteinhorn met de gletscher waar ik nog een in de zomer heb geskied met mijn ouders. We zien met de verrekijker de stoeltjes lift gaan. Ik herinner me nog het enorme slechte weer wat we daar toen gehad hebben met onweer en hagelstenen zo groot als eieren, waar de de blauwe plekken van op onze rug hadden. Mijn vader is toen nog over ons gebogen om de ergste klappen op te vangen.
We fietsen de eerste 35 kilometer zo weg. Drinken koffie onderweg en het gaat soepel tot Lendl.daar komt een ellendige klim aan die echt erg steil is.
We ploeteren en klauteren naar boven en voor mijn gevoel haal ik het maar net.
Sommige stukken zijn zo steil dat ik bang ben om om te vallen.
Daarna als beloning weer de afdaling en we gaan weer als een speer.
De route is weer echt geweldig mooi.
Bij het laatste stuk weten we dat er een erg lange klim komt die begint na Bad Hofgastein de klim is 14 kilometer lang we doen het in kleine etappes en genieten tussendoor van een adembenemend uitzicht . We komen aan in Bad Gastein en kijken daar naar de hotels die boven ons tegen de bergwand geplakt lijken en zijn bang dat we daar nog allemaal naar toe moeten fietsen. We fietsen over een brug waar een prachtige waterval onderdoor gaat. In de gids werd gewaarschuwd voor deze barre klim en voor de afdaling daarna die erg steil is maar door het mooie wat we allemaal zien hebben we geen spijt. Indien je dit stuk met de trein wilde doen moest je dat een paar dagen daarvoor al reserveren en zo ook als je dit met de bus wilde doen. We klauteren verder en moeten dan inderdaad lans alle Hotels die we vanaf beneden in het plaatsje al zagen. Het is afzien geblazen. We komen uiteindelijk aan bij Mallnitz en tot onze verbazing kunnen we daar niet aan de beloofde afdaling beginnen, we moeten eerst met een trein door een berg heen. Dit wordt de autosluis genoemd. Het is een zot gezicht dat er een hele rij auto's en motoren staan tussen twee trein wagons in. Wij kunnen niet meer met deze trein mee en moeten even een half uur wachten. Het is flink koud hier boven en ik ben blij dat ik mijn windstopper/regenjack heb. Vooral als we straks gaan dalen! De trein komt weer na een half uur en wij scharen ons achter een grote groep motorrijders. We gaan in een lange stoet de treinstellen op en dan worden de motoren hun plaats gewezen, " was machen sie hier " ? Vraagt een man met een lange paardenstaart die iedereen de plaats aanwijst. "Ja ehh, meerijden, hopen we...?." Hier over deze ketting eraf, blaft hij ons toe, " en in het voorste treinstel plaatsnemen" We moeten onze fiets over een laaghangende ketting wurmen. Het voorwiel gaat wel maar de achterkant met de tassen moet even getild worden. Ik kijk vragend naar de paardenstaart maar die lummel kijkt van zoek het maar uit sneue achterlijke Hollander!!
Ar zet zijn fiets gauw verderop tegen een hek een komt met een noodgang mij helpen!, Hartstikke bedankt voor je hulp hoor! Roep ik naar de paardenstaart! Wat een lul. We snellen naar het voorste gedeelte van de trein en daar is ruimte voor fietsers.
We schieten wel in de lach om onze domme actie om gewoon achter de grote Harley Davidsons aan te sukkelen met onze fietsjes.
Na het treinritje door de berg, ruim tien minuten, zetten we de daling in. Op naar het hotel wat we tijdens het wachten op de trein geboekt hebben. Dat is in Obervellach.
Het is bere koud tijdens het afdalen. Ar haalt 68 km per uur..ik weet niet wat ik heb gehaald, ik had geen tijd om op mijn kilometerteller te kijken. Sommige stukken weg waren nat van de regen, die wij niet hebben gehad trouwens, en na een kilometer of 5 dalen werd het ineens wel 15 graden warmer.
We vonden het hotel snel en precies voor de deur stond een heel korps van brandweerlieden en politie en een grote boeren kapel, om het feest van de brandweer te vieren. Er werden toespraken gehouden enz we hebben even staan te kijken en toen toch maar voorzichtig achter de in rijen opgestelde politie/brandweer lui langs met onze volgepakte fietsen. Sorry sorry maar hadden toch ook geen puf meer om daar een uur te wachten.
We zitten in een prima gasthuis en als we willen kunnen we meteen mee-eten. Dat lijkt ons prima. We douchen ons snel en schuiven dan aan de gedekte tafels in de tuin. We zitten heerlijk buiten. De enorm schele mevrouw noemt het menu, aardappelsoep.... nou die slaan we allebei graag alstublieft over, en daarna kalfsvlees met patatjes. Salade van het buffet. En pruimenpudding toe. Toen we de pruimenpudding bij de buren zagen hebben we die ook maar aan ons voorbij laten gaan. Overigens kregen onze buren terwijl wij aan het gort droge kalfsvlees zaten ook de keuze om voor wienerschnitzel te kiezen ... Mmmm We hebben als dessert lekker voor koffie met een likeurtje gekozen!
Het wordt binnen een paar minuten al opgediend. Het kalfsvlees is niet om doorheen te kauwen, maar de rest is prima! We zijn allang blij dat we konden aanschuiven.
We hebben alvast de route voor morgen bekeken en die is helemaal vlak voor de komende 90 km. Het blijft een gek idee dat je hier tussen de bergen zulke lange vlakke stukken hebt.